नव वर्षाची सुरुवात ही ट्रेकनेच केली आणि त्याचाच हा इवलासा प्रयत्न प्रवास वर्णनाचा.
"नव वर्षाचा थाट - कलावंतीण पहाट"
- डाॅ. तेजस लोखंडे
- डाॅ. तेजस लोखंडे
नजरेत न मावणारी ती रात. अथांग पसरलेल्या काळ्या अंधारात पडलेलं चांदणे जणू चमचमणारे काजवेच. निरव शांतता, निरागस गार वारा, शेणाने सारवलेली गार आरास यावर देह सोपवून निवांत पडलेला जीव... अधिकच सजीव वाटत होता. दूर दूर पर्यंत पसरलेला अंधाराला प्रकाशमान करीत होतं ते दूर दूर वर पसरलेली आकाशगंगा. सप्तर्षी दर्शन झाले तेव्हा आनंद गगनात न सामावणारा होता. जणू आपलेच आप्तेष्ट भेटल्याचा आनंद ओसंडून वाहत होता. स्थानापन्न झाले त्या प्रबळ माचीवर आमच्या पाठीशी प्रबळ म्हणून ओळखला जाणारा प्रबळगड आणि त्याचीच करवली म्हणजे दुर्ग कलावंतीण. सव्वा च्या सुमारास षष्ठी ची चंद्रकोर कलावंतीण च्या माथ्यावर आसनस्थ होऊन शिरोमणी शोभून दिसत होती. सारं अगदी सात्त्विकतेने परिपूर्ण अशी प्रचिती येत होती. साडे तीन च्या सुमारास क्रिस्ती नव वर्षाच्या सुर्याला उदयास आवाहन करणारे शेकोटीचे अग्निहोत्र पेटू लागले. काळोखात पसरलेल्या पठारावर सुवर्णाचे स्त्रोत निर्माण झाल्याची झलक या दृष्टीस भास निर्माण करून देत होती.
सकाळी दुर्गारोहण करायचे होते त्यामुळे जरा डोळ्याला डोळा लावणे आवश्यक होते. डोळे मिटून शांत पडून जरी होतो तरी डोळ्यासमोर ची विहंगम दृश्य काही हलत नव्हती. तेवढ्यात थकलेल्या शरीराने मनाला भुरळ घातली आणि निद्राधीन केले. पण मन मात्र अस्वस्थच. पाठी काही सुटायला नको या विचारात डोळे खाडकन उघडले. एका सुंदर स्त्री ने आपण केलेला श्रृंगार काढावा आणि साज बदलावा तसा नवीन प्रभावर्ण मुखदर्शन घडवले या सुर्यनारायणाने. सारी सृष्टी ही तेजोमय, प्रकाशमय अशी झालेली. आजूबाजूचा सारा परिसर हा स्पष्ट आणि सुंदर असा दिसत होता. निसर्गसम मनात एक नवी चेतना.. ऊर्जा निर्माण झालेली.
पनवेल हून पंधरा किलोमीटर अंतरावर असलेल्या ठाकूरवाडीला आमच्या दुचाकी रथांवरून प्रवास करित ठाकूरवाडी ते प्रबळ माचीवर वर पावलांनी दगडी रानवाटा तुडवत दिड तासाचा प्रवास केला. वर पायथ्याशीच असलेली माची म्हणजेच प्रबळ माची. इथेच एका आदिवासी बिर्हाड्यानं आपली एक खाणावळ टाकली होती. त्याच्याच शेणाने सारवलेल्या अंगणात रात्री थांबण्याची इच्छा व्यक्त केली. त्याने ही सुंदर असा गवती चहा टाकलेला चहा देऊन आमचं स्वागत केलं. नंतर तसंच त्या अंगणात कधी आडवे झालो हे आमचच आम्हाला कळले नाही. वर नजर थेट आकाशाला भिडली. नजरेत न मावणारी ती रात होती.
सकाळ झाली ती कोंबड्याच्या आरवण्याने. हळूहळू त्याची सारी पिल्लावळ आपापल्या उदरभरणासाठी बागडू लागली. आमची ही सोय करायची होती म्हणून खाणावळीतल्या बाळूला मेनू विचारला. सोबत नेलेला ब्रेड वाया जाऊ नये म्हणून अंड्याचा हाफ फ्राय करून सर्वानी ताव मारला. नंतर सारे सोपस्कार पार पाडले आणि निघालो दुर्गारोहणाला. पायपीट करीत जंगलवाट सर करीत कलावंतीण चा पायथा गाठला. समोरच दिसणार्‍या कातळावर कोरलेल्या शिड्या दिसल्या. तीन वर्षांपूर्वी केलेला कलावंतीण हा पुन्हा एकदा नव्यानेच आमंत्रित करत होता. मी, रोहित, मोहन आणि अक्षय असे चार शूरवीर चढू लागलो. तापलेल्या वातावरणाने आपली उष्मा कातळ दगडाला प्रदान केली होती. वर सर करताना शेजारच्या प्रबळगडाची भव्यता पुन्हा पुन्हा प्रत्ययास येत होती. जसं जसं आम्ही उंची गाठत होतो तसं तसं आजुबाजुला पसरलेली माथेरानची डोंगररांग अधिक स्पष्ट होऊ लागली. विकटगड, कर्नाळा ही दिसले. वाटेत आमच्या फोटोसेशन ला उधाण आले होते. रानावनात काही दुर्मीळ अशा पांढरा कुडा, निल अपामार्ग, बांमूर्डी सारख्या वनस्पती नजरेस पडल्या.
नव वर्षाला काहीतरी हटके करावे यासाठी फोटोसेशन ला सज्ज झालो. शिखरमाथ्या च्या खाली असलेल्या पठारावर अवतार जन्म घेऊ लागले. सोवळे नेसून हातातून पाण्याचे अर्घ्य सूर्याला देताना, राजेशाही कट्यार हवेत फिरवताना, फेटा बांधून आलेला राजकुमार तर रूद्राक्षांची माळ जपतानांचा एखाद्या महापूरूष ऋषी.. या सर्व अवतारांचा जन्म झाला. तसं कॅमेरा दिसला की आम्हाला पोज द्यायला कुठलाच विलंब होत नाही हे विशेष. कॅमेर्‍यात क्लिकक्लिकाट होत होता सारा. हा सेशन आवरला आणि अंतिम टप्प्यात पोहचलो. आत्ता ध्येय होते ते 20 फूट राॅकपॅच सर करण्याचा. तीन वर्षांपूर्वीचा भर पावसात केलेला अनुभव गाठीशी होताच. पुढे होऊन सर्वाना चढण्याची ट्रिक सांगितली आणि बघता बघता आम्ही शिखरावर येऊन पोहचलो. जीव मुठीत घेऊन आलेला अक्षय, शिखराचा उच्चांक गाठल्याचा आनंद लपवू शकला नाही. अवजड शरीरानं अवघडरित्या सर करून आल्यावर तो मोकळा श्वास घेत इतकंच बोंबलला - ' येस.. येस... आय हॅव डन इट कलावंतीण.... येस ! '
आत्ता आम्ही सर्वोच्च उंच स्थानी पोहचलो होतो. आजुबाजुचा चोहीकडचा परिसर हा स्पष्ट दिसत होता. खाली वसलेलं गाव, टुमदार फुललेली निसर्गाची हिरवळ, त्यातून माना काढत गगनाचे चुंबन घेणारी माथेरानची डोंगररांग, शांत शितल असे पाण्याचे तळे आणि अथांग पसरलेल्या आभाळात लखलखणारा तो दिव्यकुंज रवीकुमार. दोन मिनिटे निवांत श्वास घेतला आणि तिथलाच भगवा हाती घेवून हवेत फडकविला. भगव्याची छटा ही स्वराज्याची आठवण करून द्यायला चुकली नाही. ध्वजवंदन करून, छत्रपतींचं स्मरण करून, निसर्गाचे अभिवादन करून स्वतःच्या मावळ्यावृत्तीचं अभिनंदन करून परतीचा प्रवास सुरु केला.
आठवणींच्या कोषात ही अजरामर ठरणारी पहाट , कलावंतीण पहाट.
- डाॅ. तेजस लोखंडे
9773267001
https://m.facebook.com/swasthyarang
9773267001
https://m.facebook.com/swasthyarang
https://swasthyarang.blogspot.in
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा